දසමහා යෝධයන් ගේ උප්පත්ති කතා

අපේ ජාතික වීරයන් පිළිබඳ විස්තර සමාජගත කිරීමේ අභිලාෂයෙන් ලියැවෙන ලිපියකි. ථූපවංශය ඇසුරෙනි

 නන්දිමිත්‍ර​

එළාර රජු යටතේ මිත්‍ර නම් සිංහල සෙනෙවියෙක් සේවය කළේය​. ඔහු ගේ නැඟණිය වාසය කළේ අනුරාධපුර නගරයට නැගෙනහිරින් පිහිටි සිතුල්පව්ව ප්‍රදේශයේ කඩරොද නම් ගමේය​. එම නැඟණියගේ පුතා හට මිත්‍ර සෙනෙවියාගේ නමින් "මිත්‍ර​" යන නම තබන ලදී.

මිත්‍ර කුඩා දරුවා දණගානා වියේදී නිවසින් ඈතට යාම වළක්වනු පිණිස ඔහුගේ මව දරුවාගේ ඉණ වටා රැහැණක් බැඳ එය නිවසේ කුරහන් ගලට ගැට ගසා තැබුවාය​. නමුත් කුඩා මිත්‍ර කුරහන් ගලත් ඇදගෙනම නිවසේ එළිපත්ත දක්වා පැමිණියේය​. එළිපත්තේදී කුරහන් ගල පඩියේ පැටලී දරුවාට තව දුරටත් කුරහන් ගල ඇදගෙන යාමට නොහැකි විය​. නමුත් කුඩා දරුවා වැර යොදා ඇද්ද විට ඉණවටා බැඳි රැහැණ කැඩී ගියේය​. මෙසේ වරපට කැඩී ගිය නිසා ඔහු එතැන් සිට "නන්දිමිත්‍ර​" යන නමින් ප්‍රසිද්ධ විය​.

ඉතාමත් ශක්තිමත් තරුණයෙක් ලෙස වැඩුණු නන්දිමිත්‍ර ඇතුන් දස දෙනෙකුගේ ශක්තියෙන් යුක්ත වී යැයි කියනු ලැබේ. නන්දිමිත්‍ර තරුණයා අනුරාධපුරයට ගොස් මිත්‍ර මාමා යටතේ එළාර රජතුමාගේ හමුදාවට බැඳී සේවය කළේය​.

එකල එළාර රජුගේ විදේශික හමුදා සෙබළු ථුපාරාම මළුව සහ ශ්‍රී මහා බෝධි මළුව විනාශ කරමින් හැසිරීම සිරිතක් කර ගත්හ​. නන්දිමිත්‍ර තරුණයා මේ දැක බෞද්ධ සිද්ධස්ථාන රැකීම තම යුතුකමක් කොට සළකමින් මළුවේ සැඟවී සිට එසේ පැමිණන සෙබළුන් අල්ලා එක් පයක් තම දකුණු පයින් පාගා ගෙන අනෙක් පයෙන් අල්ලා දෙකට ඉරා දමා මළ සිරුරු බෝධි මළුවේ ප්‍රාකාරයෙන් එළියට විසි කළේය​.

තම සෙබළුන්ට අත්වන විපත දුටු එළාර රජුගේ සෙනෙවියෝ සාහාසිකයා අල්ලා ගැනීම පිණිස මුරකාවල් යෙදුවද, නන්දිමිත්‍ර අල්ලා ගැනීමට ඔවුන්ට නොහැකි විය​.

මෙසේ තනිවම සටන් කොට ජයක් ලැබිය නොහැකි බව තේරුණු නන්දිමිත්‍ර තරුණයා රුහුණට පලා ගොස් කාවන්තිස්ස රජු යටතේ සේවයට පිවිසියේය​.

සුරනිමල​

කාවන්තිස්ස රජතුමා එළාර රජුගේ හමුදාව මහවැලි ගඟින් මෙගොඩට පැමිණීම වැලැක්වීමට ගඟ දිගට ආරක්‍ෂක රැකවල් යොදා තිබිණි. ඉන් එක් ස්ථානයක් වූ කසාතොට රැකීමට පත්කරන ලද්දේ තම පුතෙකු වූ (අග බිසව වූ විහාරමහා දේවිය ගේ පුතෙකු නොවේ) දීඝාභය කුමරුයි. දීඝාභය කුමරු කසාතොටට ගව් හතරක් නුදුරින් වූ සියළුම ගම් වලින් එක් තරුණයෙක් බැගින් රාජකාරි සඳහා කැඳවීය​.

කෙළිවාරි නම් ජනපදයේ කඩවිටි ගම සංඝ හට පුතුන් හත් දෙනෙක් ඇති බව ඇසූ දීඝාභය කුමරු ඉන් එක පුතෙකු රාජ සේවයට එවන ලෙස ඔහුට දන්වා සිටියේය​. සංඝ ගේ බාලම පුතා වූ "නිමල​" ඉතාමත් සවි බල ඇති තරුණයෙකු වූ මුත් කිසිදු රැකියාවක් නොකළ හෙයින් වැඩිමල් සෝයුරෝ රාජ සේවය සඳහා ඔහුව යවන ලෙස පියා කැමැති කරවා ගත්හ​.

නිමල තරුණයාද හිමිදිරියේම කඩවිට ගමෙන් පිටත් වී හිරු නැගෙන විට වන විට දොළොස්ගව්වක් දුරින් පිහිටි කසාතොට ට පැමිණියේය​. එතරම් දුරක් එතරම් කෙටි කලකින් පැමිණීම පිළිබඳ විශ්මයට පත් දීඝාභය කුමරු, තරුණයා පරීක්‍ෂා කිරීමට සිතා මිහින්තලය සමීපයේ පිහිටි ද්වාරමණ්ඩල නම් ගමේ වාසය කළ තම මිතුරු බමුණෙකු ට ඔහු අත හසුන් පතක් යැවීය​. කසාතොටින් උදෑසන බත කා පිටත් වූ නිමල​, ගව් තිස් හයක් දුර ගෙවා දහවල් වනවිට ද්වාරමණ්ඩලයට පැමිණියේය​.

මේ පුවත් ඇසූ මිතුරු බමුණා විශ්මයට පත්වී දහවල් බත කෑමට තිසා වැවට ගොස් ස්නානය කොට පැමිණෙන ලෙස තරුණයාගෙන් ඉල්ලා සිටියේය​. අනුරාධපුරයට ගොස් නිමල තිසා වැවෙන් දිය නා, ශ්‍රී මහා බෝධියට මල් පුදා ථූපාරාමයද වැඳගෙන දහවල් බතට නැවත මිහින්තලයට පැමිණියේය​. බමුණා තරුණයා ගේ දස්කමින් විස්මයට පත්ව ඔහු කාවන්තිස්ස රජු යටතේ සේවයට යවන මෙන් දීඝාභය කුමරුට දන්වා සිටියේය​.

දීඝාභය කුමරු නිමල තරුණයාට තෑගි බෝග දී පිය රජතුමා යටතේ සේවය කිරීමට මාගමට යැවීය​. නිමල ද එක දිනකින් මග ගෙවා මාගමට පැමිණ කාවන්තිස්ස රජතුමා යටතේ සේවයට බැඳුනේය​. බොහෝ සූර වීර වූ නිසා ඔහු "සුරනිමල​" නමින් ප්‍රසිද්ධ විය​.

මහාසොණ​

මල්වතුමඬුල්ලේ උතුරු කරවිටි ගමේ විසූ තිස්ස ට පුතුන් අට දෙනෙක් විය​. ඉන් බාලම පුතා සොණ ඉතාමත් ශක්තිවන්තයෙක් විය​. ඔහු හත් හැවිරිදි වියේදී තමා තරම් උස තල් ගස් උදුරා දමන්නේය​. දස හැවිරිදි වියේදී හොඳින් වැඩුණු තල් ගස් උදුරා දමන්නේය​. ඔහු දහසය වන වියට පත් වූ විට ඇතුන් දස දෙනෙකු තරම් ශක්තිමත් වූයේ යැයි කියනු ලැබේ. ඉතාමත් ශක්තිමත් වූ බැවින් සොණ තරුණයා "මහාසොණ​" නමින් ප්‍රසිද්ධ විය​.

කාවන්තිස්ස රජතුමා ඔහු ගැන අසා, තමා යටතේ සේවයට කැඳවා ගත්තේය​.

ගොඨයිම්බර​

දොළොස්දහස් රට නිටුල්විටි නම් ගමේ මහානාග හට පුතුන් හත් දෙනෙක් විය​. බාලම පුතා අභය නම් විය​. ඔහු මිටි තැනැත්තෙක් වූ හෙයින් වැඩිමල් සොහොයුරෝ ඔහුට "ගෝඨයා" නමින් උසුළු-විසුළු කළහ​. මිටි වුවද අභය ඉතාමත් ශක්තිමත් තරුණයෙක් විය​.

දිනක් වැඩිමල් සෝයුරන් හය දෙනා හේනක් කෙටීම සඳහා පිටත් ව ගිය ද අභය අලස කමින් ගෙදරට වී උන්නේය​. වැඩිමල් සෝයුරෝ ඉඹුරු වනයකින් කොටසක් ගස් කපා සකස් කොට නැවත නිවසට පැමිණ​, අලස කමින් කමින් ගෙදරට වී නිදා නොසිට හේන කෙටීමට යන ලෙස කියා සිටියහ​. අභය ද තනිවම ඉඹුරු වනයට ගොස් තල් ගස් - පොල් ගස් තරම් වන ඉඹුරු ගස් තනිවම උදුරා දමා කැලය සුද්ධ කොට පොළව මට්ටම් කොට සකසා නැවත පැමිණියහ​.

වැඩිමල් සෝයුරෝ මේ කර්මාන්තය දැක මහත් විශ්මයට පත් වූය​. ඉඹුරු වනයක් ඉදිරූ හෙයින් එතැන් සිට අභය "ගෝඨයිම්බර​" නමින් ප්‍රසිද්ධ විය​.

කාවන්තිස්ස රජතුමා ගෝඨයිම්බර ගැන අසා සතුටු වී තමා යටතේ සේවයට කැඳවා ගත්තේය​.

ථෙරපුත්තාභය​

කොටගල කන්ද අසල කැතිගම ගමේ රෝහණ නැමැත්තාට අභය නමින් පුතෙක් උපන්නේය​. ඒ දරුවා ඉතාමත් ශක්ති සම්පන්නයෙක් විය. දොළොස් හැවිරිදි වූ විට හතර පස් දෙනෙකුට ඔසවා ගත නොහැකි විශාල ගල් ඉතා පහසුවෙන් ඔසවා ඒ මේ අත විසි කිරීමට හැකියාව ඇත්තෙක් විය​. ඔහු දහසය වැනි වියට එළඹෙත්ම ඔහුට පියා විසින් අඟල් තිස් අටක වටප්‍රමානය ඇති වඩු රියන් දොළහක් දිග යගදාවක් සදා දෙන ලදී. අභය තරුණයා එම යගදාවෙන් ගසා වැඩුණු තල් ගස් පොල් ගස් බිම හෙළුවේය​.

රෝහණ පසු කළෙක මහාසුමන නම් තෙරුන් වහන්සේගෙන් බණ අසා සෝවාන් වී පැවිදි වී රහත් විය​. අභය කුමරු ද පියා අනුව යමින් පැවිදි බිමට එළැඹියේය​.

දිනක් ගෝඨයිම්බර යෝධයා යම් කටයුත්තක් සඳහා යන අතර තුර පිරිවර ද සමඟ අභය සාමනේරයන් වහන්සේගේ පන්සලට පැමිණියේය​. පන්සල් වත්තේ තිබූ පොල් ගස් වලින් කුරුම්බා කඩාගෙන බී පිරිස තැන තැන වැටී නිදන්නට වූහ​. ඔවුන් කපා දැමූ කුරුම්බා කෝම්බ පන්සල් වත්ත පුරා වැටී තිබිණි.

අභය සාමණේරයන් මෙය දැක "යස පාඩමක් උගන්වමි" යි සිතා නිදා උන් ගෝඨයිම්බර යෝධයාගේ පාදයේ නිලයක් අල්ලා ඔහු අඩපන කොට පන්සල් වත්ත පුරා බිම දිගේ ඇදගෙන ගියහ​. ගෝඨයිම් බරයෝධයා ද සාමණේරයන් ගෙන් සමාව අයැද පන්සල් වත්ත පිරිසිදු කිරීමට පොරොන්දු වූයෙන් ඔහු නිදහස් කරන ලදී.

කාවන්තිස්ස රජතුමා මුණ ගැසුණු ගෝඨයිම්බර යෝධයා මේ පුවත සැළ කල පසු රජු ඒ සාමණේරයන් තම සේවයට කැඳවා එන්නැයි ගෝඨයිම්බර යෝධයාට අණ කළේය​. ගෝඨයිම්බර යෝධයා මුලින් කල ඉල්ලීම අභය සාමණේරයන් වහන්සේ ප්‍රතික්‍ෂේප කළද​, පසුව ඔහුගේ ඉල්ලීමට එකඟ වී සිවුරු හැර රාජ්‍යය සේවයට එක් විය​.

 පියා මහණ වූ හෙයින් ඔහු "ථෙරපුත්තාභය​" නමින් ප්‍රසිද්ධ විය​.

මහාභරණ

 කප්කඳුරු නම් ගමේ භරණ නම් තරුණයෙක් විසීය​. ඔහු ඉමහත් කාය ශක්තියෙන් ද ජවයෙන් ද යුක්ත විය​. දෙළොස් හැවිරිදි වියේදී ගම් වැසියන් සමඟ දඩයමේ යන විට කැලයේ දිව යන හාවුන් පසු පස ලුහුබඳවා ගොස් පයින් ගසා මරන්නේය​. දහසය හැවිරිදි වියේදී මුවන්, ගෝනුන් පසු පස එළවා ගොස් පසු පස ගාතයන් ගෙන් අල්ලා පොළවේ ගසා මැරීමට තරම් හැකියාව ඇත්තෙක් විය​.

මෙසේ මහත් බලසම්පන්න වූ හෙයින් භරණ තරුණයා "මහාභරණ​" නමින් ප්‍රසිද්ධ විය​.

කාවන්තිස්ස රජතුමා ඔහු ගැන අසා තමා ගේ රාජ්‍යය සේවයට කැඳවා ගත්තේය​.

වෙළුසුමන​

ගිරිනිල් ජනපදයේ කෙළයඟන නම් ගමෙහි වාසය කළ වසභ හට පුතෙක් ඇති විය​. ඔහු තම මිතුරන් දෙදෙනා වූ වෙළු සහ සුමන ගේ නමින් එම දරුවා වෙළුසුමන යැයි නම් කළේය​.

තරුණ වියට පත් වෙළුසුමන තම බාප්පා හා යම් කාර්‍යයකට යන අතරේ කිසිවෙකුටත් දමනය කළ නොහැකි මුරණ්ඩු අශ්වයෙක් දිටීය​. බාප්පා ගේ ඉල්ලීමෙන් අශ්වයා මෙල්ල කොට ඌ පිට නැගුණු වෙළුසුමන ඉන්පසු රැස්ව සිටි ජනයාට පෙණෙන පරිදි නොයෙකුත් සරඹ පාමින් තම හැකියාවන් පෙන්නුම් කළේය​.

වෙළුසුමන ගේ මේ හැකියාව කාවන්තිස්ස රජතුමාට දැන ගන්නට ලැබී, වහාම ඔහු තමා යටතට කැඳවා රාජ්‍යය සේවයේ යෙදවීය​.

ඛංඡදේව​

අජනිපව්ව පර්වතය සමීපයේ වූ මීදෙනිය නම් ගමේ අභයට දාව උපන් පුතා පාදයේ සුළු කොරයක් සහිත බැවින් ඔහු "ඛංඡදේව​" නමින් ප්‍රසිද්ධ විය​.

ඛංඡදේව තරුණ වියට පැමිණි පසු මහත් බල සම්පන්න විය​. ගම් වැසියන් සමඟ දඩයමේ යන ඔහු කැලයේ සිටින් කුළු හරකුන් හා පොර බදා උන් අල්ලා පොළවේ ගසා මැරීමට පවා හැකියාවක් සහිත විය​.

කාවන්තිස්ස රජතුමා ඛංඡදේව පිළිබඳ දැනගන්නට ලැබී වහාම ඔහු මාගමට කැඳවා රාජ්‍යය සේවයේ නිරත කරවීය​.

උන්මාද ඵුස්සදේව

සිතුල්පව්ව සමීපයේ වූ ගොඩිගමුව ගමේ උත්පල හට පුතෙක් සිටි අතර ඒ දරුවා ඵුස්සදේව නමින් හැඳින්විනි.

කුඩා ඵුස්ස්දේව දිනක් අනෙකුත් ගම්වාසී දරුවන් සමඟ පන්සලට ගිය අවස්ථාවක එහි බෝධීන් වහන්සේට පූජා කර තිබූ හක්ගෙඩියක් දැක එය ගෙන මහත් වැර යොදා පිඹීය​. එවිට ඉන් නිකුත් වූ හෙණ හඬ පරදන හඬින් බියට පත් ඵුස්ස්දේව ගේ මිතුරෝ උමතු වූවන් මෙන් ඒ මේ අත පලා ගියහ​. එබැවින් ඔහු "උන්මාද ඵුස්සදේව" නමින් ප්‍රසිද්ධ විය​.

තම පියාගෙන් දුනු ශිල්පය උගත් ඵුස්සදේව තරුණ වියට එළැඹෙත්ම අති දක්‍ෂ දුනු ශිල්පියෙක් විය​.

ඔහුගේ දස්කම් ගැන ඇසූ කාවන්තිස්ස රජතුමා ඵුස්සදේව රාජ්‍යය සේවයේ පිහිටුවා ලූහ​.

ලභිය වසභ​

තරල්පව්ව සමීපයේ වෙරවැසිගම ගමේ මන්ත නැමැත්තා හට වසභ නම් පුතෙක් සිටියේය​. ඔහු කුඩා කල සිටම ඉතාමත් කඩවසම් සිරුරක් ඇති හෙයින් "ලභිය වසභ" නමින් ප්‍රසිද්ධ විය​.

තරුණ වියට එළඹෙත්ම මහත් බලසම්පන්න වූ ලභිය වසභ ඉතාමත් ශක්තිමත් පුද්ගලයෙක් විය​.

වරක් ගම් වාසීන් හා එක්ව වැවක් බැඳීමේ කාර්‍යයකට සහභාගී වූ ඔහු විසි තිස් දෙනෙක්ට ඔසවා ගත නොහැකි විශාල පස් පිඩැලි තනිවම උදැල්ලෙන් අදිමින් වැවේ වැඩ කටයුතු අවසන් කළේය​.

ලභිය වසභ ගේ කාය ශක්තිය ගැන ඇසූ කාවන්තිස්ස රජතුමා ඔහු වහාම රාජ්‍යය සේවයට බඳවා ගත්තේය​.

නිදහස ගැන​

මේ ලංකාවේ 67 වන නිදහස් දිනයේ මා ලියූ ෆේස්බුක් කොමන්ට් කීපයක දැක්වූ අදහස් එක් කර තැනූ සටහනකි.

සුද්දා අපිට නිදහස දුන්නේ ඇයි?

ඕනම ප්‍රශ්නයක් දිහා සාධක තුනක් ඔස්සේ බලන්න වෙනවා. දේශපාලන, ආර්ථික සහ සංස්කෘතික (සංස්කෘතික කිව්වෙ පුළුල් අරුතකින්).

දේශපාලන සාධක ඔස්සේ බැලුවම සුද්ද අපිට නිදහස දුන්නෙ ඇයි.

කාරනා කීපයක් තියෙනවා. වැදගත්ම එක දෙවෙනි ලෝක යුද්ධෙන් නට්ටං වෙන්න කාල හිටපු සුද්දට යටත් විජිත පාලනය කරන්න තරම් යුධ ශක්තියක් තිබ්බෙ නෑ.
දෙවෙනි එක ඉන්දියානු නිදහස් සටන. ඉන්දියාව ට නිදහස දුන්නට පස්සෙ ලංකාව යටත් විජිතයක් වශයෙන් පවත්වාගෙන යාම අපහසුයි වගේම එච්චර ලාභදායී වැඩක් නෙවෙයි.
තුන්වෙනි එක බ්‍රිතාන්‍යයේ බලයට පත්වෙන්නෙ කම්කරු පක්‍ෂ රජයක්. දැන් කම්කරු පක්‍ෂය වගේ නෙවෙයි ඒ කාලෙ ඇට්ලී ගේ කම්කරු පක්‍ෂය ඇත්තටම සමාජවාදියි. ඒ නිසා යටත් විජිත ගැන ඔවුන් කන්සර්වේටිව් පක්‍ෂයට වඩා සහනශීලී ප්‍රතිපත්තියක් අනුගමනය කරා.
හතරවෙනි එක, ලංකාවේ නිදහස් සටනේ ඉදිරියෙන්ම හිටියෙ වාමාංශිකයො. ඒ නිසා නිදහස නොදී ඉඳල නිදහස් සටන ඇවිලිලා ගියොත් ලංකාවේ වාමාංශික ව්‍යාපාරය බලවත් වෙයි කියන බය සුද්දට තිබ්බ.

ආර්ථික සාධක ඔස්සේ බැළුවොත් සුද්ද අපිට නිදහස දුන්නෙ ඇයි.

ප්‍රධානම හේතුව යටත් විජිත ආර්ථික ක්‍රමයට වඩා නව යටත් විජිත ආර්ථික ක්‍රමය ලාභදායී වීම. මිනිහෙක් ගෙන් බලෙන් වැඩගන්නවට වඩා ඌව අන්දවල වැඩ ගන්න එක හැම අතින්ම ලාභදායී. වහල් ක්‍රමයට වඩා ලාබ කම්කරු ශ්‍රමය ලාභදායී වීම නිසා ඇමරිකන් සිවිල් යුද්ධය ඇතිවෙනවා වගේ මෙතනදිත් නව යටත් විජිත වාදයට ඉඩ දීලා යටත් විජිත වාදය හැලිල යනවා.
ඊළඟට සුද්ද ලංකාව තියාගත්තේ "ෂෝ පීස්" එකක් හැටියට. තේ, කුරුඳු වගේ ලක්‍ෂරි වෙළඳ ද්‍රව්‍යය තමයි මෙහෙ හැදුවෙ. වෙන යටත් විජිත වගේ තොග ගානට ස්වාභාවික සම්පත් හෝ මානව සම්පත් කොල්ල කන තැනක් වශයෙන් නෙවෙයි. ඉතින් ඉන්දියාව නැතුව ලංකාව විතරක් තියාගන්න එක ආර්ථික අතින් පාඩුයි.

සංස්කෘතික සාධක ඔස්සේ බැළුවොත් සුද්ද අපිට නිදහස දුන්නෙ ඇයි.

වැදගත්ම දේ. ඉන්දියාවෙ වගේ ලංකාවෙ ජාතික සටනක් ඇති වුනේ නෑ. ලංකාවේ දේශපාලන නායකත්වය සුද්දට කඹුරපු උගෙ සුවච කීකරු බලු කුක්කො සෙට් එකක්. ඉන්දියාවේ දේශපාලන නායකත්වය දෙවෙනි ලෝක යුද්ධයට සහය නොදීමේ ප්‍රතිපත්තියක ඉන්නකොට ලංකාවෙ අය අත් දෙකම උස්සල ඒකට සහය දුන්න. ඒ නිසා ඊනියා නිදසහ දුන්නත් රටේ ඇත්තම මාස්ටර්ල තමා බව සුද්ද දැනගෙන හිටියා.

පණස් හයේ පෙරලියෙන් සුද්දගෙ මේ කැල්කියුලේෂන් එකට නොසිතූ හෙණ ගෙඩියක් පාත් වෙනවා. ඒත් ඒක වෙනම කතාවක්.

සුද්ද ආවෙ නැත්තං අපි කොහොමට ඉඳියි ද​?

මේ ප්‍රශ්නෙට ගොඩක් අය දෙන උත්තරේ ජිස්ට් එක "සුද්ද ආවෙ නැත්තං අපි තාම වැඩවසම් රාජාණ්ඩුවක් වෙලා තියෙයි" කියන එක​.

මේ ගොල්ලො අමතක කරන වැදගත් කාරණාව තමයි සුද්දා ආවත් නැතත් ලංකාවට (හෝ ලෝකයේ ඕනම රටකට​) ලෝකය හරහා හමා යන දේශපාලන - ආර්ථික - සංස්කෘතික ප්‍රවාහයන් ගෙන් මිදෙන්න බෑ කියන එක​. ලංකාවට දවසක්වත් සුද්දට යටත් නොවී තිබ්බ නං ඒත් ලෝකයේ සිද්ධ වෙන සමාජ පරිණාමය ලංකාවට දැනෙනවා. රාජාණ්ඩුවක් විදිහට තියෙන්න බෑ. ක්‍රමයෙන් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ප්‍රතිසංස්කරණ සිද්ධ වෙනවා.

ලෝකයේ සුද්දට යටත් නොවී තිබ්බ රටවල් තියෙනවා. අද ඒවයේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයත් තියෙනවා. ජපානය​, රුසියාව​, තායිලන්තය​, ඉතියෝපියාව​, තුර්කිය උදාහරණ​.

ඒ වගේම අද ලෝකයේ රාජාණ්ඩු තියෙන්නෙ හයයි. ඒ සවුදි අරාබිය​, ඕමාන්, කටාර්, එක්සත් අරාබි එමීර්, බෲනෙයි, ස්වාසිලන්තය​. මේ අතරින් සවුදි අරාබිය ඇරෙන්නෙ අනික් හැම රටක් ම සුද්දට යටත් වෙලා තිබ්බ රටවල්. ඒකෙන් පේනවා රාජාණ්ඩු සහ සුද්ද අතර කිසිම සම්බන්ධයක් නෑ කියල​. මේ රටවල රාජාණ්ඩු තියෙන්න හේතු වෙනස්. සවුදි අරාබිය​, කටාර් සහ එක්සත් අරාබි එමීර් රටවල් වල රාජාණ්ඩු තියෙන්නෙ වහාබි වාදයේ අනුහසින්.

ආයෙ ඇහෙන කතාවක් තමයි සුද්දො පාරවල් හදලා දැවැන්ත සංවර්ධනයක් සිද්ධ කරා (පන් ටෝටලි ඉන්ටෙන්ඩඩ්) කියන එක​.

මේ අය අමතක කරණ කාරණය තමයි 1505 පරංගි එනකොට අපේ රට කොහොමත් ආර්ථික අතින් සෑහෙන ඉදිරියෙන් හිටපු රටක් කියන එක​. එතකොට මේ අය අහනවා "එහෙනම් කර්මාන්ත මොනවද තිබ්බෙ" කියල​. ඒකට මම දෙන උත්තරය තමයි "1505 යුරෝපයේ මොනවද තිබ්බ කර්මාන්ත?" කියන එක​. 1505 ලංකාවයි 2005 යුරෝපයයි සසඳන්න බෑ නේ. 1505 සුද්දො ආවත් නැතත් ලෝකය පොදුවේ ලබන කාර්මික දියුණුව අපිටත් ලැබෙනවා. ලංකාව 1505 වෙනකං ලබාගෙන තිබ්බ දැණුම 100% ලංකාවෙ නිෂ්පාදනයක් නෙවෙයි නෙ. ඒකත් බාහිරින් උකහා ගත්ත දැණුමක් තමයි. ඒ ක්‍රියාවලියම අනිවාර්‍යයෙන්ම 1505 පස්සෙත් සිද්ධ වෙනවා. පරංගින් ගෙ තුවක්කු අනුකරණය කරල අපි හදපු තුවක්කු උංගෙ ඒවටත් වඩා හොඳ තත්වයේ තිබ්බ කියන එක විතරක් මෙතන සටහන් කරල තියනවා.

ඒ වගේම ඒ දේශපාලන - ආර්ථික - සංස්කෘතික පරිණාමය සිද්ධ වෙන්නෙ අපිට ඕනෙ විදිහට මිසක් සුද්දට ඕනෙ විදිහට නොවන නිසා ලංකාවේ අද තියෙන විකෘති සමාජය බිහි නොවී මීට වඩා හැම අතින්ම සමබර දියුණු සමාජයක් තියෙන්න තිබ්බ​. සුද්ද අපිට උගේ සංස්කෘතියෙ කෑලි පටවල ගියාට ඒවට පසුබිම් වුන දේශපාලන - ආර්ථික - සංස්කෘතික සාධක අපේ රටේ ඒ විදිහටම නොතිබුණ නිසා ඒව අපිට ලැබුණේ ශක්තිමත් පදනමකින් තොරව​. අපේ පාර්ලිමේන්තු ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය​, සර්වජන ඡන්ද බලය මඩේ හිටවපු ඉණි වගේ වැනෙන්නෙ ඒ නිසා.

සුද්ද ගියේ නැත්තං අපි අද කොහොම ඉඳියි ද​?

 

සුද්ද ගියේ නැත්තං මේක අද ඕස්ට්‍රේලියාවක් කැනඩාවක් කියන කතාව තමයි ඇහෙන්නෙ.

මේක වෙන්න පුළුවන් එකම විදිහ ඕස්ට්‍රේලියාවෙ කැනඩාවෙ සිද්ධ වුනා වගේ ස්වදේශිකයන්ව සමූල ඝාතනය කරල සුද්දො බුරුතු පිටින් ඇවිල්ල ලංකාවෙ පදිංචි වෙන එක​. වාසනාවකට වගේ නුවරඑළියෙ සුදු ජනපදයක් හදන්න දරපු ප්‍රයත්නය අසාර්ථක වුන නිසා එහෙම අබග්ගයක් අපිට වුනේ නෑ.

ලංකාව ස්වදේශිකයො පිටින්ම සුද්දට දිගටම යටත් වෙලා තිබ්බ නම් තත්වය බලන්න පුළුවන් උදාහරණ දෙක තුනක් තියෙනවා අප්‍රිකාවෙ. එක්කො දකුණු අප්‍රිකාවෙ වගේ උපන් බිමේ දෙවෙනි පන්තියේ පුරවැසියො වෙලා ඉන්න තිබ්බ​. නැත්තං මොසැම්බික්, නමීබියාව වගේ සුද්ද එක්ක ලේ හැලෙන යුද්ධයක් කරන්න තිබ්බ​.

බැරිවෙලාවත් සුද්ද නොගියනං එහෙම​...

ඉංග්‍රීසි උගත් කොළඹ ධනවත්තු සෙට් එකක් රාජ්‍යය බලය සහ නිල බලය අරගෙන සුද්දගෙ සට්ටැඹි කම් කර කර ඉඳියි. බහුතර ගැමි ජනතාව හරි හමන් අධ්‍යාපනයක් නැතුව ඔහේ වේලි වේලි ඉඳියි.

හරි හමං අධ්‍යාපනයක් නැති නිසා සමාජ සදාචාරය, සෞඛය මට්ටම එහෙම මීට වඩා ගොඩක් දුර්වල තත්වයක තියෙයි.

සුද්දො නීතියට උඩින් ඉඳියි (දැන් මැරයො නීතියට උඩින් ඉන්නව වගේ).

උතුරු නැගනහිර බොහෝ දුරට දකුණෙන් ගොඩාක් ස්වාධීන වෙලා තියෙයි. වෙනම රටක් වෙන එකක් නෑ - ඔක්කොම සුද්දගෙ රට නෙ. එහෙත් ඉංග්‍රීසි උගත් යාපනේ ධනවත්තු සෙට් එකක් රාජ්‍යය බලය සහ නිල බලය අරගෙන සුද්දගෙ සට්ටැඹි කම් කර කර ඉඳියි. බහුතර ගැමි ජනතාව හරි හමන් අධ්‍යාපනයක් නැතුව ඔහේ වේලි වේලි ඉඳියි.

රටේ ආර්ථික ප්‍රතිපත්ති සුද්දට ඕනෙ විදිහට තියෙයි. ඒ කියන්නෙ තේ කර්මාන්තය වගේ ඌට ඕනෙ කර්මාන්ත පට්ටෙටම දියුණු වෙලා තියෙයි. අනික් ඒවට අබ සරණ වෙලා තියෙයි.

යටිතල පහසුකම් එහෙමත් සුද්දගෙ බිස්නස් වලට ඕනෙ විදිහට තියෙයි. ඒ කියන්නෙ උඩරට දුම්.රිය මාර්ගය, එයාපෝට් එකට යන පාර එහෙම ෆුල් සුපිරියට තියෙයි. ඈත පැති වල පාරවල් එහෙම කරත්ත පාරවල් වගේ තියෙයි.

අතින් පාඩු කරගෙන ලංකාවෙ උන්ට කරන්ට් දෙන්න සුද්දට පුකේ අමාරුවක් නැති නිසා එක්කො ලංකාවෙන් 75%කට විතර විදුලි බල පහසුකම් නැතිවෙයි. නැත්තං ලයිට් බිල පට්ට ගණන් වෙලා තියෙයි.

අතින් වියදම් කරගෙන ලංකාවෙ බයියන්ට උගන්නන්න සුද්දට පුකේ අමාරුවක් නැති නිසා ලංකාවෙ සාක්‍ෂරතාවය 50% විතර වෙයි.

අතින් වියදම් කරගෙන ලංකාවෙ උන්ට බෙහෙත් කරන්න සුද්දට පුකේ අමාරුවක් නැති නිසා ඉස්පිරිතාල වල සල්ලි වලට බෙහෙත් දෙයි. දුප්පත් උන්ට අබ සරණ වෙයි.

මොනවහරි ඉල්ලල සද්දයක් දැම්මොත් ඌව-වෙල්ලස්සෙ කරා වගේ නැත්තං අම්‍.රිත්සාර් වල කරා වගේ නැත්තං 1914 සිංහල-මරක්කල කෝලහලෙ කාලෙ කරා වගේ හැත්ත බුරුත්තටම වෙඩි තියල දායි. සුද්දට ජිනීවා වල මානව හිමිකම් චෝදනා ගේන්නත් කවුරුත් නැතිවෙයි

මහරජ ගැමුණු

ජයන්ත චන්.ද්‍රසිරි දුටුගැමුණු රජතුමා ගැන ෆිල්ම් එකක් කරනවා කියන ආරංචිය මුලින්ම ඇහුවම මට ගියේ මාර ආතල් එකක්.

සිංහල-බෞද්ධ ජාතියේ උප්පති කතාව, සිංහලයේ මහා වීර කාව්‍යය, ලංකාවේ සුන්දරම ආදර කතාව සාමාන්‍යයෙන් ලංකාවෙ වෙනවා වගේ ගොංපාට් කාරයෙක් ගෙ අතට ගිහිල්ල ගොංපාට් එකක් වෙනව වෙනුවට ජයන්ත චන්.ද්‍රසිරි කියන සිරාම වැඩ කාරයා අතට ගියා කියන එක නිසා ඇතිවුන ආතල් එකක් ඒක.
ඒ වෙනකොට මම කැමතිම ටෙලි නාට්‍යය ලැයිස්තුවේ එක, දෙක, තුන ස්ථාන හිමිවෙලා තිබ්බෙ ජයන්ත චන්.ද්‍රසිරි ගෙ නිර්මාන වලට (දඬුබස්නාමානය, වෙද හාමිනේ, අකාල සන්ධ්‍යයා). පොරගෙ ෆිල්ම් තුනක් කලින් බලල තිබ්බ. හැබැයි ජයන්ත චන්.ද්‍රසිරි කියන ටෙලි නාට්‍යය කාරයා තරම් ජයන්ත චන්.ද්‍රසිරි කියන චිත්‍රපටි කාරයා දක්‍ෂ බව මම දැක්කෙ නෑ. ඒ වගේම මම කැමතිම සිංහල චිත්‍රකතාව ඇඳල තියෙන්නෙත් ජයන්ත චන්.ද්‍රසිරි (මැම්බර් හාමු) - මේක ගොඩ දෙනෙක් නොදන්න දෙයක්-.

හැබැයි පස්සෙ ආරංචි වුනා ඒක කොට උඩ ගියා කියල. ඊටත් පස්සෙ මහරජ ගැමුණු පොත එළියට ආව.
පොත කියෙව්වම තමයි තේරුණෙ ජයන්ත චන්.ද්‍රසිරි කියන්නෙ පට්ටම නවකතා කාරයෙක් කියල. එතෙක් මගේ කැමැතිම නවකතා ලැයිස්තුවේ අංක එකට හිටිය සුගතපාල ද සිල්වා ගේ බල්ලො බත් කති දෙවෙනි තැනට ඇදලා දාන්න මහරජ ගැමුණුට පුළුවන් වුනා.

අද ගියා මහරජ ගැමුණු ෆිල්ම් එක බලන්න.

මුලින්ම කියන්න ඕනෙ මට චිත්‍රපට කලාව ගැන තියෙන්නෙ ඉතාමත් අල්ප දැණුමක් කියල. ඒ නිසා මේක කොහෙත්ම චිත්‍රපට විචාරයක් නෙවෙයි. ෆිල්ම් එක බලද්දි මට හිතිච්ච දේ.

ජයන්ත චන්.ද්‍රසිරි මහරජ ගැමුණු කතාවෙන් මතුකරන්න යන ප්‍රධාන දේ දුටු ගැමුණු රජතුමා ගේ අරගලයට පසුබිම් වෙන චින්තන ක්‍රමය. ඒක නම් පට්ටම සිරාවට මෙතනදි කරල තියෙනවා. දුටු ගැමුණු රජතුමා පිටුපසින් ඉන්න දැවැන්ත චරිතය වන විහාරමහා දේවිය ගේ වීරත්වය, බෞද්ධ භික්‍ෂූන් ගේ දායකත්වය සහ කාවන්තිස්ස රජතුමාගේ සූක්‍ෂම උපායශීලීත්වය සාර්ථක විදිහට මතුකරල පෙන්නනවා.

ඒ වගේම සතුරා ගැන අනවශ්‍යය ලේ කෝප කරන මට්ටමේ වෛරයක් ඇති නොකර ජාතිකාභිමානය මතු කරන්න තරම් ජයන්ත චන්.ද්‍රසිරි ශූර වෙනවා.

කැමරා වර්ක්ස් ගැන මට ලොකු දැණුමක් නැති වුනත්, එළාර රජතුමා දඩයමේ යන අවස්ථාව, මාගමට පැනල යන්න යන මිනිස්සුන් ගෙ මළ සිරුරු පාරුවත් එක්කම ගඟේ පාවෙන අවස්ථාව, හාමුදුරුවරු හමුදාවට කලින් එක පෙලට වඩින ජවනිකාව වගේ විශිෂ්ඨ සිනමාත්මක අවස්ථා කීපයක් ෆිල්ම් එකේ තියෙනවා කියල කියන්න පුළුවන්.

සාමණේර හාමුදුරුවෝ අපවත් වෙලා විහාර මහා දේවිය ගේ කුසේ පිළිසිඳින ජවනිකාවත්, අවසන් ජවනිකාවේ විහාර මහා දේවිය සහ දැවැන්ත බෝ ගස එකට මුසු වෙන සීන් එකත් පුදුම කලාත්මකයි.
එළාර රජතුමා ගේ දියණිය වීණා වයන අවස්ථා දෙකත් ඉතාමත් රසවත් විදිහට පෙන්නනවා. පුදුම සුන්දර කලාත්මක බවක්.

රඟපෑම් ගැන කිව්වොත් නම් තනි වචනයකින් "සුපිරි" කියල කියන්න පුළුවන්. එළාර රජු විදිහට ජැක්සන් සහ කාවන්තිස්ස රජු විදිහට ශ්‍රියන්ත තම සුපුරුදු දක්‍ෂතාවය පෙන්නනවා. විශේෂයෙන් ජැක්සන් ගේ රංගනය අති විශිෂ්ඨයි. ඒ වගේම විහාර මහා දේවිය විදිහට කුසුම් රේණුත් නායක හාමුදුරුවන් විදිහට බුද්ධදාසත් පට්ට. නමුත් මම කැමතිම රංගනය ඉදිරිපත් කරන්නෙ උද්දික. ගැමුණු රජතුමා කියල මම හිතේ මවාගෙන හිටපු චරිතය එහෙම්පිටින්ම තිරයේ දිගහැරෙනකොට පිස්සු හැදෙනවා.

රන් මැණිකා ගේ චරිතය රඟපාන බුද්ධිනී පූර්ණිමා සුවිශේෂී දෙයක් නොකලත් උද්දික එක්ක නියම කෙමිස්ට්‍රියක් තියාගන්න සමත් වෙනවා. ඒ නිසාම ආදර කතාව හරිම සුන් දර විදිහට අපිට පේනවා. ඒ වගේම සුළු චරිත රඟපාන නළුවන් ගෙන් නිර්මානය විචිත්‍ර කිරීමට ජයන්තට තියෙන අපූරු දක්‍ෂතාවය මෙතනත් නොඅඩුවම තියෙනවා. අර්ජුණ කමලනාත් වගේ සාමාන්‍යයෙන් සිල්ලර චරිත රඟපාන නළුවන් ගෙන් පවා උපරිමය ගන්න ජයන්තට පුළුවන් වෙලා තියෙනවා.

දැන් නෙගටිව් පොයින්ට්ස්.

මුල්ම ආඬපාලිය නවකතා වලින් ෆිල්ම් හදන්න යන හැම චිත්‍රපටි කාරයටම අහන්න වෙන එක. "පොත තරම් හොඳ නෑ". මෙතනදි ඒක ෆිල්ම් එකේ දුබලතාවයකට වඩා පොතේ ප්‍රභලතාවයක් විදිහටයි මම දකින්නෙ.
ෆිල්ම් එකේ ප්‍රධානම අඩුපාඩුව මේ වගේ වීර කාව්‍යයක් පසුබිම් කරගත්ත ෆිල්ම් එකක් හැටියට දැවැන්ත බවින් අඩු වීම. විශේෂයෙන්ම යුද්ධ ජවනිකා සහ ෆිල්ම් එකේ අනිත් කොටස් අතර පැහැදිලි කොලිටියේ වෙනසක් තියෙනවා. මේකට හේතුව තාක්‍ෂනික සහ ආර්ථික හේතු වෙන්න ඇති. හැබැයි මම දැකපු හොඳම සටන් ජවනිකා තියෙන්නෙ කුරසාවා ගේ ෂිචිනින් නෝ සමුරායි ෆිල්ම් එකේ බවත්, ඒක 1950 ගණන් වල හදපු එකක් බවත් කියන්න ඕනෙ. එළාර සහ දුටුගැමුණු අතර අවසන් සටන ඇන්ටි ක්ලයිමැක්ස් එකක්. ඒකෙන් ෆිල්ම් එකේ ඕවරෝල් වටිනාකමට ලොකු හානියක් වන බව මට හිතුනා. ගැමුණු කුමාරයා මරන්න එන ජවනිකාව නම් සිරාවටම කරල තිබ්බා.

ඊලඟට පොතේ මම කැමැතිම ජවනිකා දෙක වන මොණරාගල කන්ද උඩදි හිද්දලයට පිංගුවා සහ තාකි මුණගැසීම සහ හිද්දලයා හොයාගෙන රජවාසල පෙරහැර කොත්මලේට පැමිණීම ෆිල්ම් එකේ එච්චර සුවිශේෂී විදිහට ඇවිල්ල තිබ්බෙ නෑ. පළවෙනි එක නම් තරමක් දුර්වලයි. දෙවෙනි එකේ ලොකු අවුලක් නැතත් පොතේ තරම් ප්‍රභල විදිහට නිර්මානය වෙන්නෙ නෑ. විශේෂයෙන් ගම් වැසියන් අමතා ගැමුණු කුමාරයා කරන කතාව ෆිල්ම් එකේ නොමැති වීම ලොකු අඩුවක්.

ස්පෙෂල් ඉෆෙක්ට් දුර්වලයි. විශේෂයෙන් එළාර රජතුමා ලංකාවට නැවෙන් එන තැන. හැබැයි අපි හොලිවුඩ් ෆිල්ම් වල ස්පෙෂල් ඉෆෙක්ට් බලලා ඒවට පුරුදු වෙලා ඉන්න බවත්, ඒ මට්ටමේ ස්පෙෂල් ඉෆෙක්ට් ලංකාවේ ෆිල්ම් වලින් බලාපොරොත්තු වෙන එක අසාධාරන බවත් කියන්න ඕනෙ.

මහරජ ගැමුණු එකේ සංගීතය සපයන්න කේමදාස මාස්ටර් නැති එක ලොකු අඩුවක්. තේමා ගීතය සහ එළාර රජතුමාගේ දියණිය ගයන ගීය හැරුණු විට සංගීතයෙන් ෆිල්ම් එකට ලොකු අලංකාරයක් එක් වෙන්නෙ නෑ.
කොහොම වුනත් බය නැතුව දහයෙන් අටක් දෙන්න පුළුවන්.

මම කැමැතිම සිංහල ෆිල්ම් ලැයිස්තුවේ අංක එකට ඉන්න බඹරු ඇවිත් පරද්දන්න මහරජ ගැමුණුට පුළුවන් වෙයිද කියල කියන්න වෙන්නෙ තව සතියකින් හමාරකින් දෙවෙනි පාරට ෆිල්ම් එක බැලුවට පස්සෙ.

All Time Greatest English Test Team

This is my selection for an all time English Test team.

For the sake of fair comparison players ended their career before 1920 were not considered for this selection (as cricket was very different those days).

The squad includes 21 players  - 10 batsmen, 1 all rounder, 2 wicket keepers, 5 fast bowlers and 3 spinners.

1. Jack Hobbs 

"The Master"

Jack Hobbs was one of the greatest and most prolific batsmen of all times. Although his career was interrupted by the first world war, he still holds the record for the most number of first class centuries (199).

A right handed opening batsman, Hobbs was technically correct and careful. His test career spanned 22 years from 1908 to 1930, and half of his first class centuries were made after he passed the age 40.

2. Herbert Sutcliffe

Formed one of the greatest opening partnerships in the history of the game with Jack Hobbs. He was the artist to Hobbs' craftsman, and and the pair complemented each other nicely.

His courage and his fighting spirit was well recognized. Finished his test career with a batting average of 60.

3. Len Hutton

Len Hutton was instrumental in rebuilding English cricket which was devastated by second world war. He is considered the second greatest English batsman of all times (after Hammond) and perhaps the most successful English captain. 

In his sixth test scored 364 against Australia, which was the highest test score at the time. He was an attacking stroke player when he started, but an accident during the war forced him to change to a more careful game. 

Later became England's first professional captain, and regained the Ashes in 1954-55 tour.

4. Ken Barrington

Ken Barrington was the stonewall of the English batting lineup in the 1960s. He gave up his attacking game for consistency and reliability. His careful approach formed the foundation on which his more colourful team mates could build on.

He ended his career with an average of 58, second only to Sutcliffe among English batsmen.

5. Wally Hammond

Wally Hammond was the flower of English batting before the war. A true artist, his cover drive is considered the most perfect stroke of the history of the game. 

Hammond had the misfortune of being overshadowed by Bradman throughout his career. He was considered a more attractive batsman than Bradman and a better one than him on bad wickets. Stylish, effortless and classic, Hammond could devastate a bowling attack on his day like when he scored 336 runs in 318 minutes in New Zealand. If not for Bradman, he would be considered as the greatest batsman of all time.

Hammond was also a capable medium fast bowler and a superb slip fielder.

6. Peter May

In the great English teams of 1950s, every batsman batted under the shadow of Peter May.

Tall and elegant, he played many great innings for England, but his best was in 1957 when he made 285 in 600 minutes against a West Indian attack which included Ramadhin, Gilchrist and Sobers to save the match.

He captained England in 41 tests, a record, and won 20 of them. 

7. Denis Compton

Denis Compton was never a classic batsman, but he was a fighter. Free-spirited and aggressive, his batting was as flamboyant as the person.

Like Len Hutton, Compton lost his best years to the war. After the war, his record was not as consistent as his talent would suggest. An injured knee during a football match made the matters worse for him later in his career.

Compton was there to rescue England in many tight situations, but his best fighting innings was the 184 he made against the Bradman's "Invincibles" after Asutralia replied with 509 to England's 165.

He was also a handy left arm chinaman bowler.

8. Kevin Pietersen

"KP"

The South African born batsman is not of the classic English style. But his aggressive stroke play and natural talent makes him the greatest English batsmen of modern era. 

Tall and powerfully built, Pietersen can devastate a bowling attack on his day. He was instrumental in winning The Ashes in 2005 after a long drought of 16 years where he was the top scorer for both sides with 473 runs. 

9. Ted Dexter

Ted Dexter was perhaps the most aggressive English batsmen of all times.

Born to English aristocracy, "Lord Ted" was powerfully built, yet a graceful athlete. He was comfortable in facing pace and spin alike, but he was at his brilliant best when demolishing fast bowlers. He once smashed Hall and Griffith for 70 runs in 73 balls.

Retried at the early age of 33, Ted's stats does not quite reveal his batting skills.

He was also a more than capable medium pacer and he captained England.

10. Colin Cowdrey

Colin Cowdrey was the most durable of the great English batsmen emerged during the two decades after the war.

Cowdrey never played up to his full potential, his performances always seems to lack that extra bit which makes a player great. But for more than two decades he was the backbone of English batting and he rarely let them down in all kinds of wickets around the world,

Cowdrey was the first player to play 100 test matches. He was also a superb slip fieldsman.

11. Ian Botham

"Beefy"

Ian Botham was one of the greatest all-rounders and one of the most colourful characters of the history of the game.

During the dry patch of 1980, he was the face of the English cricket, batting with typical bravado and bowling with aggression and skill. His flamboyant personality on and off the field earned him many fans (and a few enemies).

As a bowler Botham was not the fastest, but was a brilliant seam bowler. Early in his career, his bowling record was phenomenal, but later on he lost some of his edge and had to rely on iron will for wickets. He held the world record for the highest number of wickets with his 383 wickets.

As a batsman Botham was always on the attack. He could totally destroy a bowling attack on his day, as he did during his 149 in 148 balls in that famous Headingley test against Australia.

Botham was also a great fielder anywhere on the field.

He also captained England, but he was more successful as an all-rounder than as a captain.

12. Godfrey Evans

There may be more skillful wicket keepers than Evans, but only a few could match his big heart.

Evans was quick with sharp reflexes, had a keen eye and his keeping down the leg side was legendary. But it was his ability to keep the spirit of the team up even during a grave situation that made him special. 

As a batsman he was typically aggressive and flashy. But he could change his game when the situation requires it. He once batted for 97 minutes without scoring while trying to save a game.

13. Alan Knott

"Flea"

Alan knott kept wickets with silken grace and hardly missed a chance that came his way. 

Knott always believed in standing up to the wicket, even when Underwood was bowling close to medium pace.

As a batsman he was versatile. He could attack or defend with the same skill and guts.

14. Harold Larwood

Harold Larwood was the most feared fast bowler of all times.

He was short for a fast bowler, but was well built and strong. With his classic side on action he could really made the ball fly, specially on hard Australian wickets. He was without a doubt one of fastest in the history of the game and his accuracy made him a truly dangerous customer to handle. 

Larwood's name is forever coupled with the term "bodyline". English captain Jardine chose Larwood as his main weapon to unleash his new tactics on the Australians in the 1932-33 Ashes tour. Larwood was the ideal choice, because of his speed and accuracy.

Larwood finished the tour with 33 wickets at 19.51 and a few broken Australian bones. England won the Ashes, but Larwood never played test cricket again.

15. Fred Trueman

Without a doubt Fred Trueman was the greatest English fast bowler.

When he started Trueman was very fast and aggressive and struck terror into batsmen's hearts. Later on, as he lost some of his speed, he made up for it by developing the finer arts of the trade. But he never stopped intimidating the batsmen.

A classic side on action, control, accuracy, aggression, pace and the ability to swing the ball both ways with great precision made him the ideal fast bowler.

Trueman was the first bowler in the history to take 300 wickets, and has the best strike rate among all bowlers who took more than 300 wickets.

16. Alec Bedser

Alec Bedser carried the English attack on his broad shoulders in the years following the war.

Like many Englishmen of his generation, his prime years were lost to the war. He was already 28 when he started his test career.

Bedser bowled his inswingers and leg cutters off a short run at medium pace, with nagging accuracy and great skill. The fact that he took Bradman's wicket 6 times in 17 innings speaks volumes of his skill.

In 1953 Ashes he took 39 wickets at 17.48 at the age of 35.

17. Brian Statham

.

"If you miss, I hit" was Brian Statham's bowling philosophy. He was always accurate and always hitting the "corridor of uncertainty" outside the off stump, sometimes cutting back off the seam with devastating results.

Brian Statham was the long time opening partner for Fredie Trueman. They were so different in style - Trueman fast and furious, Statham accurate and patient - yet so successful.

His finest performance was during the 1960 South African tour of England, when he took 27 wickets at 18.18 to help England to a 5-0 win.

18. Bob Willis

"Goose"

Tall, lanky and quick, Bob Willis spearheaded the English attack during the era of great fast bowlers.

Often overshadowed by his West Indian and Australian counterparts of the era, Willis was nonetheless a very aggressive and skillful fast bowler. Plagued by knee injury, he collected 325 scalps by sheer will and courage.

His finest performance was at the famous Headingly test in 1981 when he took 8 for 43 to bowl out the Australians for 111, who were chasing 130.

19. Hedley Verity

A slow left arm orthodox bowler, Verity never turned the ball sharply, but his accuracy and control made him a formidable opponent.

Hedley Verity had the unique distinction of having Bradman's wicket more times - 8 -  than any other bowler in test cricket. It is said he was the only bowler who could contain Bradman.

He was superb on any conditions, but unplayable on a wet wicket. In 1934 the Lord's pitch was caught in a shower and Verity took 15 Australian wickets - including Bradman in both innings. 14 of those came in a single day. It was the best bowling performance in a test match until Laker got his famous 19 wickets.

Hedley Verity died in Italy during an assault on a German position during the war.

20. Jim Laker

Jim Laker immortalized his name with his 19 wicket haul in 1956 at Old Trafford against Australia, which is the highest number of wickets taken in a test match by any bowler.

A right arm off break bowler who gave the ball plenty of spin, Jim Laker was leading the spin attack for England throughout 1950s. He formed a formidable pair with Tony Lock.

21. Derek Underwood 

"Deadly"

Derek Underwood bowled his slow left arm orthodox spinners at close to medium pace with such accuracy and mastery, he is still the English slow bowler with most number of test scalps.

Underwood's defining characteristics were accuracy and speed. His pace was closer to medium pace than slow. Yet on a spinning wicket he could still turn the ball sharply. Like his predecessor Hedley Verity, he was devastating on a rain affected wicket.

And he mirrored Verity's performances at Lord's, with 13 Pakistani wickets at the same venue in 1974 on a similar wet wicket.

Out of these 21, my choice for the first XI is as follows:

1. Jack Hobbs

2. Len Hutton (captain)

3. Ken Barrington

4. Wally Hammond

5. Denis Compton

6. Ian Botham

7. Godfrey Evans

8. Hedley Verity

9. Harold Larwood

10. Fred Trueman

11. Derek Underwood

ජාතිය​, ජනවර්ගය සහ ගෝත්‍රය​

ජාතිය (nation), ජනවර්ගය (ethnic group) සහ ගෝත්‍රය (tribe) යනු අපැහැදිලි අර්ථකතන සහිතව පොදුවේ පාවිච්චි කෙරෙන​ වචන තුනකි.

Ethnic Group විකිපීඩියාවේ අරුත් නංවා ඇත්තේ මෙසේය​:
ජනවර්ගයක් යනු තමාගේ ආරම්භය පිළිබඳ පොදු ජනප්‍රවාදයක්, පොදු ඉතිහාසයක්, පොදු සංස්කෘතියක්, පොදු නිශ්චිත භූමියක්, සහ පොදු හැඟීමක් සහිත මිනිස් සමූහයකි.

Nation යනු ඊට වඩා දේශපාලන අර්ථගැන්වීමක් වඩා වියුක්ත සංකල්පයක් ලෙස විකීපීඩියාව දක්වන අතර Tribe යනු නොදියුණු මානව සමාජයන් හැඳින්වීමට යෙදෙනබව විකීපීඩියාව දක්වයි.

කෙසේ නමුත් මේවා 100% සමපාත වන ලෙස සිංහලට පරිවර්තනය කළ නොහැක​. සිංහල ජාතිය​, ජනවර්ගය සහ ගෝත්‍රය ඉංග්‍රීසි Nation, Ethnic Group සහ Tribe ගෙන් මදක් වෙනස් වේ.

මෙවැනි මානව බෙදීම් අර්ථ දැක්වීමේදී එක් එක් සංස්කෘතිය ඒවා වෙනස් අකාර වලින් කර ඇති බව දකින්නට හැක​. උදාහරණ දැක්වුවොත්:

1. රුවන්ඩාවේ හුටු සහ ටුට්සි යන ජනවර්ග අතර බෙදීමට ආර්ථික සාධයක් තිබේ. සාම්ප්‍රදායිකව ටුට්සි වරු එඬේරන් වන අතර හුටු වරු ගොවීහු වෙති. යම් කිසි හරකුන් සංඛ්‍යාවක් අත්  කර ගැනීමෙන් පසු හුටු ජාතිකයෙක්ට ටුට්සි ජාතිකයෙක් වීමට හැක​.

2. ජර්මන් සංස්කෘතියේ ජනවර්ගයට ඇත්තේ මුළුමනින්ම ප්‍රවේනිය සම්බන්ධ අර්ථ දැක්වීමකි. ජර්මන් ජාතිකයෙක් සහ යුදෙව්වෙක් අතර විවාහයෙන් ඇතිවන දරුවෙක් ජර්මන් ජාතිකයෙක් ලෙස සැලකුනේ නැත​. ජර්මන් සංස්කෘතියේ තරම් තදින් නොවුනත් පොදුවේ යුරෝපීයන් අතර ජනවර්ගය අර්ථ දැක්වීමේදී ප්‍රවේනි සාධකය ප්‍රභල වේ.

3. අරාබීන් අතර ජනවර්ගය අර්ථ දැක්වීමේදී භාෂාවට විශාල බරක් ලැබේ. ඉස්ලාම්, ක්‍රිස්තියානි ආදී විවිධ ආගම් අදහන අරාබීන් බැඳ තබන පොදු සාධකය අරාබි භාෂාවයි. සමහර අර්ථ දැක්වීම් වලදී අරාබි බස වහරන අප්‍රිකානුවන් පවා අරාබීන් ලෙස සැලකීමට තරම් මෙය ප්‍රභලය​. සෝමාලියාව අරාබි ලීගයේ සාමාජිකයෙකි.

4. සිංහලයන් අතර ජනවර්ගය අර්ථ දැක්වීමේ මූලික සාධකය වූයේ සංස්කෘතියයි. විවිධ සංක්‍රමනික ජන කණ්ඩායම් වල මිශ්‍රනයක් වන සිංහල ජනවර්ගය සිංහල සංස්කෘතිය මගින් අර්ථ නැංවිනි. ඕනෑම සංක්‍රමනිකයෙක්ට සිංහල සංස්කෘතිය වැළඳගැනීමෙන් සිංහලයෙක් වීමට හැකි විය​. සිංහල වාසගම් වල දකුණු ඉන්දියානු සම්භවය සැලකා බැලුවහොත් මෙය මනාව පෙනී යනු ඇත​.

බටහිර යටත් විජිතවාදයේ සහ එහිම අංගයක් වන සංස්කෘතික ආක්‍රමනයේ ප්‍රතිඵලයක් ලෙස අද සියළුම සංස්කෘතීන් වල ජනවර්ගය අර්ථදැක්වීමේදී ප්‍රවේනි සාධකයට වැඩි බරක් දෙනු දැකිය හැක​. රුවන්ඩාවේ හුටු-ටුට්සි ගැටුමට එක් මූලික හේතුවක් වන්නේ මෙයයි.

මම මේ වචන වලට දෙන්නේ මෙවැනි අරුතකි.

ගෝත්‍රය​:
පොදු ප්‍රවේනික පසුබිමක් සහිත මානව සමූහයක්

ජනවර්ගය​:
ගෝත්‍ර එකක් හෝ වැඩි ගණනකින් සමන්විත, තමාගේ ආරම්භය පිළිබඳ පොදු ජනප්‍රවාදයක්, පොදු ඉතිහාසයක්, පොදු සංස්කෘතියක් සහ පොදු හැඟීමක් සහිත මිනිස් සමූහයක්

ජාතිය​:
ජනවර්ග එකක් හෝ වැඩි ගණනකින් සමන්විත පොදු සංස්කෘතියකින් සහ ඉතිහාසයකින් බැඳුනු, යම්කිසි නිශ්චිත භූමි ප්‍රදේශයක දීර්ඝකාලයක් වාසය කළ​, ඒ භූමියේ දේශපාලන​, ආර්ථික සහ සංස්කෘතික ඉතිහාසය හැඩගස්වපු මිනිස් සමූහයක්.

ගෝත්‍රයකට උදාහරණයක් ලෙස අතීතයේ සිටි යක්‍ෂ​, නාග දේව ගෝත්‍ර දැක්විය හැක​. ඔවුහු සියල්ලෝම පොදු සිංහල සංස්කෘතිය තුල මුහු වී සිටියද තමාගේ ප්‍රවේනික මූල අනුව උපකුලක ලෙස වෙන්වී උන්හ​. කාලයාගේ ඇවෑමෙන් මේ බෙදීම් දියවී යන ලදී. මෑත ඉතිහාසයෙන් උදාහරණයක් ලෙස සිංහලයන් තුළ ඇති විවිධ කුල දැක්විය හැක​. මෙම ගෝත්‍රික බෙදීමද දැන් දියවෙමින් පවතී.

ජනවර්ගයකට උදාහරණයක් ලෙස දෙමළ ජනවර්ගය දැක්විය හැක​​. තමිල්නාඩුවෙ, මැලේසියාවේ හෝ ලංකාවේ සිටියද ඔවුහු පොදු ප්‍රවේනික මූලයකින් පැවත එති. පොදු භාෂාවකින් සංස්කෘතියකින් බැඳී සිටිති.

ජාතියකට උදාහරණයක් ලෙස ඇමරිකන් ජාතිය දැක්විය හැක​. ඒ තුල සුදු, කළු, හිස්පැනික් ආදී විවිධ ජනවර්ග සිටිති. නමුත් සියල්ලෝම පොදුවේ ඇමරිකන් ජාතිය නම් දේශපාලන ඒකකයට අයත් වෙති.

විවිධ ජාතීන් තුල මේ සංකල්ප ඓතිහාසිකව පරිනාමය වී ඇත්තේ විවිධ අයුරිනි.

ජපන් ජනවර්ගය සහ ජාතිය එකක් ම වෙයි. නමුත් ඔකිනාවා වරු ජපන් ජනවර්ගය තුල සිටින ගෝත්‍රයකි.

ඇන්ගල් වරු, සැක්සන් වරු, බ්‍රිටන් වරු සහ නෝර්මන් වරු යනාදී විවිධ ජනවර්ග එක් වීමෙන් ඉංග්‍රීසි ජාතිය නිර්මානය විය​. නමුත් දැන් ඒ එකම ජනවර්ගයකි. අද ස්කොට් සහ වේල්ස් ජනවර්ග ඉංග්‍රීසි ජාතිය තුල උපකුලක වෙති.

සිංහල ජනවර්ගය අතීතයේ සැදුනේ යක්‍ෂ නාග දේව ආදී ගෝත්‍ර එක් වීමෙනි. පසුව එය දුටුගැමුණු රජු ගේ කල ජාතියක් විය​. දකුණු ඉන්දියාවෙන් පැමිනි දෙමළ​, මලයාලම් ආදී විවිධ ජනවර්ග සිංහල ජාතියට එක් වී, ක්‍රමයෙන් ඒ තුලම දියවී සිංහල ජනවර්ගයටම මුහු වූහ​.

යටත් විජිත සමයත් සමඟම මේ මුහු වීම් නිසියාකාරව සිදු නොවුනු බැවින් අද දෙමළ​, මුස්ලිම්, ජා ආදී විවිධ ජනවර්ග ලංකාවේ සිටිති. නමුත් ඔවුන් සිංහල ජාතියට එක් වී නොමැත​. ශ්‍රී ලාංකික ජාතියක් ගැන කතා කෙරුනද එය මහපොළවේ ඇති යථාර්තයක් නොවේ. හුදු සංකල්පයක් පමණි. අද අප හමුවේ ඇති අභියෝගය මේ විවිධ ජනවර්ග සිංහල ජාතිය තුලට අවශෝෂනය කරගැනීමේ ක්‍රියාවලිය කෙසේ සිදුවිය යුතුද යන්නයි.